„`html
Franciszek Suárez SJ
Franciszek Suárez (1548-1617) był hiszpańskim filozofem scholastycznym, który odegrał kluczową rolę w teologii politycznej kontrreformacji. Urodził się w Grenadzie, a w młodym wieku wstąpił do zakonu jezuitów. Ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Salamance.
Życie i kariera
Po wstąpieniu do jezuitów, Suárez skoncentrował się na filozofii i teologii. W latach 1571-1580 uczył w Segowii i Valladolid, a następnie przeniósł się do Rzymu, gdzie objął katedrę teologii w Collegium Romanum. Z powodu problemów zdrowotnych opuścił Rzym i osiedlił się najpierw w Alcalá de Henares, a później w Salamance. W 1597 roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie w Coimbrze, gdzie stworzył wiele swoich najważniejszych dzieł.
Suárez był znany z surowego stylu życia oraz głębokiej pobożności. Uważano go za jednego z najwybitniejszych filozofów i teologów swojej epoki, a jego prace miały wpływ na myślicieli takich jak Kartezjusz i Leibniz.
Filozofia
Suárez był twórcą teologii politycznej, która odnowiła scholastykę, czyniąc ją równorzędną z filozofią renesansową. W traktacie O prawach i Bogu jako prawodawcy (1612) przedstawił swoje poglądy na prawo natury, które stanowi fundament praw ludzkich. Uważał, że prawo powinno dążyć do dobra wspólnego, uwzględniając potrzeby jednostek oraz społeczeństwa.
W kontekście stosunków międzynarodowych podkreślał, że każde państwo jest odrębną wspólnotą, ale powinno działać w harmonii z całym społeczeństwem ludzkim. Suárez argumentował, że władza pochodzi od ludu, a każdy człowiek ma prawo do wolności. Zaznaczał jednak, że papież, jako przedstawiciel Boga, ma wyższą władzę nad rządami świeckimi.
Bibliografia
- Stanisław Ziemiański SJ, Franciszek Suarez, Wydawnictwo WAM, Kraków 2004.
- Paweł P. Wróblewski, Arystotelesowska nauka o nieskończoności w metafizycznej reinterpretacji Francisco Suareza, Warszawa 2009.
- Krystyna Chojnicka, Henryk Olszewski, Historia doktryn politycznych i prawnych, Ars boni et aequi, Poznań 2004.
„`
