Franciszek Siarczyński
Franciszek Siarczyński (ur. 12 października 1758 w Hruszowicach, zm. 7 listopada 1829 we Lwowie) był polskim księdzem katolickim, członkiem zakonu pijarów, a także kaznodzieją, historykiem, geografem, publicystą i poetą. W 1829 roku został członkiem Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk w Warszawie.
Życiorys
Siarczyński urodził się w rodzinie szlacheckiej. W 1773 roku wstąpił do zgromadzenia pijarów, gdzie przyjął imię Franciszka od św. Ludwika. Studiował w Rzeszowie, Międzyrzeczu i Krakowie, gdzie uzyskał święcenia kapłańskie w 1783 roku. Pełnił funkcje nauczycielskie i proboszczowskie w różnych miejscowościach, w tym w Warszawie, Jarosławiu i Łańcucie.
W 1827 roku został pierwszym dyrektorem Księgozbioru Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie, gdzie prowadził działalność edytorską oraz wydawał czasopismo naukowe.
Twórczość
Siarczyński był autorem wielu dzieł, w tym:
- Geografia, czyli opisanie naturalne, historyczne i polityczne krajów i narodów, 3 tomy
- Sztuka ogrodnicza, Kraków 1782
- Listy Sandomierzanki do Podolanki, Kraków 1784
- Prace dotyczące historii Polski oraz lokalnych dziejów, m.in. Dzieje narodu i kraju Rusi Czerwonej
Prowadził również redakcję Gazety Wolnej Warszawskiej podczas insurekcji kościuszkowskiej oraz był członkiem honorowym Towarzystwa Naukowego Krakowskiego.
Przekłady i prace edytorskie
W swoim dorobku miał także liczne przekłady oraz prace edytorskie. Wśród nich znajdują się:
- Dykcjonarzyk geograficzny, t. 1-3, Warszawa 1782-1783
- Traktaty między mocarstwami europejskimi, t. 4-6, Warszawa 1789-1790
Dziedzictwo
Franciszek Siarczyński jest pamiętany nie tylko za swoje osiągnięcia naukowe, ale również za wkład w rozwój polskiej kultury i edukacji. Jego prace są dostępne w zbiorach Ossolineum oraz w innych bibliotekach cyfrowych.
Pochówek
Zmarł 7 listopada 1829 roku i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
