Franciszek Karwowski – Życie i Służba
Franciszek Karwowski (10 października 1895 – 12 kwietnia 2005) był porucznikiem Wojska Polskiego i najstarszym mieszkańcem Polski w chwili śmierci, mając 109 lat. Urodził się w Mroczkach koło Łomży.
Kariera Wojskowa
W 1914 roku zgłosił się do Legionów Polskich, służąc w 5 pułku piechoty. Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1915 roku awansował na kaprala-zwiadowcę i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku został przeniesiony do 10 pułku Ułanów Litewskich. W 1919 roku awansował na plutonowego i brał udział w wojnie z Rosją, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1923 roku przeszedł do rezerwy.
II Wojna Światowa i Po Wojnie
W lutym 1940 roku, wraz z rodziną, został wywieziony do Kazachstanu, gdzie stracił bliskich. W 1943 roku wstąpił do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, a później do 1 Warszawskiej Brygady Pancernej. Uczestniczył w kluczowych bitwach, w tym w wyzwoleniu Warszawy w 1945 roku. Po wojnie osiedlił się w Nakomiadach, gdzie otrzymał gospodarstwo rolne.
Odznaczenia i Wyróżnienia
Karwowski otrzymał wiele odznaczeń, w tym:
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż za udział w Wojnie 1918-1921
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Krzyż Bitwy pod Lenino
W 2003 roku został awansowany na porucznika oraz pośmiertnie mianowany kapitanem. Otrzymał także honorowe obywatelstwo gminy Kętrzyn.
Życie Prywatne
Był trzykrotnie żonaty i miał ośmioro dzieci. Zmarł w 2005 roku i został pochowany w Rozogach koło Szczytna.
Podsumowanie
Franciszek Karwowski zyskał szacunek jako weteran trzech wieków, a jego życie jest świadectwem nie tylko osobistych losów, ale także historii Polski XX wieku.
