Franciszek Dziasek
Franciszek Dziasek (5 listopada 1909 – 8 października 1971) był polskim duchownym katolickim, pisarzem oraz członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Życiorys
Dziasek ukończył Gimnazjum w Śremie w 1930 roku. Następnie studiował teologię w Gnieźnie i w Seminarium Duchownym w Poznaniu, gdzie w 1936 roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1938 roku obronił doktorat na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.
Podczas II wojny światowej został uwięziony w Forcie VII, a następnie trafił do obozów koncentracyjnych w Buchenwaldzie i Dachau. Po wojnie pracował w Poznaniu jako prefekt w VI Liceum Ogólnokształcącym, wykładowca oraz wicedyrektor seminarium duchownego (1950-1964). W 1968 roku przewodniczył komisjom Synodu Archidiecezji Poznańskiej.
Był autorem prac z zakresu soteriologii, mariologii, charytologii oraz eklezjologii, znacząco przyczyniając się do rozwoju polskiej terminologii teologicznej. Jego publikacje to m.in. „Pamiętnik Czasu Pogardy” (1970) oraz „Jezus Chrystus Boski Posłaniec. Traktat chrystologiczny”.
Dziasek zmarł 8 października 1971 roku, a jego ciało spoczywa na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu.
Kategorie
- Duchowni archidiecezji poznańskiej
- Ludzie kultury związani ze Śremem
- Polscy duchowni katoliccy – ofiary represji Niemiec nazistowskich w Polsce 1939–1945
- Więźniowie KL Auschwitz
- Więźniowie KL Buchenwald
- Więźniowie KL Posen
- Urodzeni w 1909
- Zmarli w 1971
