„`html
Franciszek Barda
Franciszek Barda (21 sierpnia 1880 – 13 listopada 1964) był polskim duchownym rzymskokatolickim, doktorem teologii oraz biskupem diecezjalnym przemyskim. W latach 1930–1931 pełnił funkcję rektora seminarium duchownego w Krakowie, a od 1934 do 1964 był biskupem diecezjalnym.
Życiorys
Barda urodził się w Mszanie Dolnej. W latach 1892–1900 uczęszczał do małego seminarium w Krakowie oraz do Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, studiował w seminarium duchownym w Krakowie oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał doktorat z teologii w 1907 roku.
Po powrocie do Krakowa, rozpoczął pracę jako wikariusz i prefekt w różnych szkołach. W latach 1910–1914 był prefektem i wicerektorem krakowskiego seminarium, a w latach 1925–1928 rektorem Instytutu Polskiego w Rzymie.
10 lipca 1931 roku papież Pius XI mianował go biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej. Po śmierci biskupa Anatola Nowaka, w 1933 roku Barda został biskupem diecezjalnym. Jego kadencja obfitowała w ważne inicjatywy, takie jak organizacja kongresów eucharystycznych oraz synodów diecezjalnych.
W czasie jego rządów erygowano około 100 nowych parafii, a także zbudowano nowe kościoły, mimo trudności związanych z władzami komunistycznymi. Barda odegrał istotną rolę w rozwoju instytucji religijnych i społecznych, takich jak diecezjalny Caritas, Instytut Wyższej Kultury Religijnej oraz Katolicki Uniwersytet Ludowy.
Był również aktywnym uczestnikiem Soboru Watykańskiego II oraz członkiem różnych komisji episkopatu. Konsekrował wielu biskupów pomocniczych, w tym Wojciecha Tomakę i Stanisława Jakiela.
Franciszek Barda zmarł 13 listopada 1964 roku w Przemyślu, gdzie został pochowany w katedrze.
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1937)
Linki zewnętrzne
- Strona o Franciszku Bardzie
„`
