Fluoroforta
Fluoroforta to technika graficzna, która polega na trawieniu szkła, tworząc ryt wklęsły. Odbitka wykonana tą metodą również nosi nazwę fluoroforta.
W tej technice wykorzystuje się szklaną płytę jako matrycę. Płytę pokrywa się werniksem odpornym na działanie kwasu, a następnie rysuje się na niej rylcem, odsłaniając fragmenty szkła. Po tym procesie matryca poddawana jest trawieniu kwasem fluorowodorowym. Ze względu na kruchość szkła, odbitki nie mogą być wykonane przy użyciu prasy; zamiast tego wilgotny papier układa się na matrycy pokrytej farbą i ubija gęstą szczotką.
Fluoroforta przypomina technikę akwaforty, w której używa się metalowej płyty, a rysunek trawiony jest kwasem azotowym.
Historia i artyści
Technikę fluoroforty wynalazł profesor Tadeusz Estreicher na przełomie XIX i XX wieku. W Polsce technikę tę stosowali tacy artyści jak:
- Ferdynand Ruszczyc
- Władysław Wyczółkowski
- Stanisław Wyspiański
- Józef Mehoffer
Jednak ze względu na kruchość szklanych płytek i konieczność ostrożnego obchodzenia się z niebezpiecznym kwasem, technika ta szybko zyskała reputację niepraktycznej i została rzadko stosowana.
Bibliografia
- Krystyna Czarnocka, Półtora wieku grafiki polskiej, Wiedza Powszechna, Warszawa 1962.
