Flamen w starożytnym Rzymie
Flamen to kapłan w starożytnym Rzymie, który pełnił służbę dla konkretnego boga. Kolegium flaminów składało się z 15 kapłanów, z których najwyższym był flamen Jowisza, znany jako flamen Dialis. Kolejnymi w hierarchii byli flamen Marsa (flamen Martialis) oraz flamen Kwiryna (flamen Quirinalis). Pozostali flaminowie służyli mniej znaczącym bóstwom, takim jak Wulkan, Flora czy Pomona.
Rola i ograniczenia flaminów
Flaminowie są uważani za jedno z najstarszych kolegiów kapłańskich w Rzymie. Ich archaiczna rola objawiała się w licznych rytualnych zakazach i ograniczeniach. Na przykład, flamen Dialis nie mógł:
- jeździć konno
- patrzeć na uzbrojone wojsko
- składać przysiąg
- strzyc włosów
- noszyć szat z węzłami
Podobne zakazy dotyczyły także jego żony, zwanej flamina Dialis. Szczegółowy wykaz tych ograniczeń znajduje się w dziele Aulusa Gelliusza, „Noce attyckie”.
Etymologia terminu
Termin flamen ma prawdopodobnie pochodzenie praindoeuropejskie, a jego znaczenie jest związane z płomieniem (łac. flamma). Niektórzy uczeni sugerują, że jest on spokrewniony z wyrazem bramin z tradycji indyjskiej.
