Fiodor Geismar
Fiodor Geismar (niem. Friedrich Caspar von Geismar, ros. Фёдор Клементьевич Гейсмар) urodził się 12 maja 1783 roku w Ahlen, Westfalia, a zmarł 10 maja 1848 roku w Petersburgu. Był rosyjskim generałem i baronem, pochodzenia austriackiego.
Geismar rozpoczął służbę w armii rosyjskiej w 1805 roku. Brał udział w kampaniach napoleońskich w latach 1805–1807 oraz 1812–1813. W 1821 roku objął dowództwo kirasjerów. W 1825 roku uczestniczył w tłumieniu powstania dekabrystów, a w latach 1828–1829 walczył w wojnie z Turcją, gdzie brał udział w bitwie pod Borejszą.
W czasie powstania listopadowego w 1831 roku dowodził II dywizją strzelców konnych. Stacjonował w Seroczynie, gdzie miał stoczyć bitwę z powstańcami pod dowództwem generała Józefa Dwernickiego. Bitwa miała miejsce 14 lutego 1831 roku pod Stoczkiem i zakończyła się porażką Rosjan. Następnie został dowódcą straży przedniej korpusu generała Grigorija Rosena, biorąc udział w bitwach pod Iganiami i Wawrem. W czasie szturmu Warszawy zdobył redutę znaną jako „Reduta Ordona”, gdzie został ciężko ranny w wyniku wybuchu magazynu artyleryjskiego.
Do 1840 roku dowodził I korpusem piechoty. Za swoje osiągnięcia wojskowe został odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy.
Osiągnięcia i odznaczenia
- Order Świętego Jerzego IV klasy
- Order Świętego Włodzimierza
- Order Świętej Anny
- Wojskowy Order Pour le Mérite
Udział w konfliktach
- Wojna polsko-rosyjska 1830–1831
- Wojna rosyjsko-turecka 1806–1812
- Wojna rosyjsko-turecka 1828–1829
Fiodor Geismar jest pamiętany jako istotna postać w historii armii rosyjskiej w XIX wieku, z licznymi osiągnięciami wojskowymi i odznaczeniami za zasługi.
