File Allocation Table (FAT)
File Allocation Table (FAT) to system plików stworzony w latach 70., używany w systemach operacyjnych, takich jak DOS i Windows. Jego głównym zadaniem jest zarządzanie rozmieszczeniem plików i katalogów na nośnikach danych, takich jak dyskietki, dyski twarde i pendrive’y. Kluczowym elementem jest tablica FAT, która informuje o alokacji plików na partycji.
Typy FAT
W miarę rozwoju technologii nośników danych, pojawiły się różne wersje FAT, w tym:
- FAT12
- FAT16
- FAT32
- exFAT
Główna różnica między nimi to liczba bitów używanych do kodowania numerów klastrów.
Struktura partycji FAT
Partycja FAT składa się z czterech głównych regionów:
- Region zarezerwowany – zawiera informacje potrzebne do zarządzania partycją.
- Tablica alokacji (FAT) – zawiera informacje o klastrach.
- Katalog główny – przechowuje dane o plikach, takie jak nazwy i atrybuty.
- Region danych – zawiera podkatalogi i pliki.
Zalety i wady FAT
FAT oferuje szybkie lokalizowanie przestrzeni dla nowych plików oraz prostą alokację. Jednak system ma swoje wady:
- Fragmentacja danych przy dużych partycjach.
- Wysoki poziom marnotrawienia przestrzeni dyskowej.
- Potencjalna utrata danych przy uszkodzeniach podczas operacji na tablicy FAT.
Historia i rozwój FAT
FAT został wprowadzony w 1980 roku z QDOS-em. FAT12, pierwsza wersja, miała ograniczenia w zakresie katalogów i rozmiaru partycji. W 1983 roku, z wprowadzeniem FAT16, możliwe stało się tworzenie katalogów, co znacznie poprawiło funkcjonalność systemu. W 1997 roku wprowadzono FAT32, który umożliwił większe partycje, a w 2006 roku Microsoft zaprezentował exFAT, stworzony z myślą o pamięciach flash.
Aktualne zastosowania FAT
Mimo rozwoju bardziej zaawansowanych systemów plików, FAT wciąż jest powszechnie używany z uwagi na swoją prostotę i kompatybilność. Stosuje się go głównie na nośnikach o małej pojemności oraz urządzeniach przenośnych, takich jak karty pamięci i pendrive’y.
