Feliks z Nikozji

Feliks z Nikozji

Feliks z Nikozji, właściwie Giacomo Amoroso, urodził się 5 listopada 1715 roku w Nikozji na Sycylii, a zmarł tamże 31 maja 1787 roku. Był włoskim kapucynem, działającym na rzecz ubogich i analfabetów, oraz założycielem Zgromadzenia Sióstr św. Józefa. Został kanonizowany jako święty Kościoła katolickiego.

Życiorys

Feliks był synem Filippo Amoroso i Carmela Pirro. W dzieciństwie stracił ojca, a jego rodzina borykała się z ubóstwem, jednak była mocno pobożna. Pracował jako szewc, gdzie zetknął się z kapucynami, co zainspirowało go do życia zakonnego.

W wieku 20 lat postanowił wstąpić do zakonu jako brat. Po ośmiu latach starań, w 1743 roku uzyskał zgodę na przyjęcie do zakonu. Po rocznym nowicjacie w Mistretta, gdzie przyjął imię Brat Feliks, złożył śluby zakonne.

Jego życie zakonne koncentrowało się na pomocy potrzebującym. Codziennie zbierał jałmużny, odwiedzając bogatych i ubogich. Mimo analfabetyzmu, starał się przyswajać nauki chrześcijańskie poprzez słuchanie kazań i zapamiętywanie tekstów biblijnych.

Feliks miał głęboką pobożność do Eucharystii i kontemplował mękę Chrystusa. Jego życie było pełne pokuty i umartwienia, a w miarę starzenia się koncentrował się na posłuszeństwie i pracy na rzecz innych.

Zmarł 31 maja 1787 roku, po nagłej chorobie, podczas pracy w ogrodzie.

Kult

Feliks z Nikozji został beatyfikowany przez papieża Leona XIII w 1888 roku, a kanonizowany przez Benedykta XVI w 2005 roku. Jego liturgiczne wspomnienie obchodzone jest 31 maja, a przez Zakon Braci Mniejszych Kapucynów 2 czerwca.