Feliks Bronisław Roliński
Feliks Bronisław Roliński (12 maja 1873 – 19 grudnia 1972) był polskim malarzem, nauczycielem oraz profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Urodził się w Wólce Raciborowskiej k. Kutna jako syn Aleksandra i Wiktorii Rolińskich.
Życiorys
Roliński kształcił się w Warszawie, Monachium, Dreźnie oraz we Włoszech i na Węgrzech. Po powrocie do Warszawy w 1902 roku, objął stanowisko kierownika sali rysunkowej Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej. W latach 1906–1935 uczył rysunku i kaligrafii w Szkole Realnej. Działał również w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa oraz w Szkole Sztuk Pięknych, gdzie uczył perspektywy i dydaktyki plastyki.
W czasie II wojny światowej angażował się w tajne nauczanie. Po wojnie pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, gdzie był profesorem i kierownikiem studium pedagogicznego, aż do przejścia na emeryturę w 1961 roku. Roliński był również autorem prac z zakresu pedagogiki plastyki, w tym książki „Perspektywa odręczna. Teoria i praktyka”.
Twórczość artystyczna
W swojej twórczości Roliński stosował głównie technikę olejną, ale również akwarelę i temperę. Jego prace koncentrowały się na pejzażach, martwej naturze oraz portretach. Od 1910 roku wystawiał swoje dzieła, uczestnicząc w licznych wystawach, zarówno indywidualnych, jak i zbiorowych.
- Wisła w Kazimierzu
- Budząca się wiosna
- Oleandry
- Kaplica w Królikarni
- Barki w porcie
- Fragment starego portu
- Port w Ustce
Po wojnie jego prace były prezentowane na wielu ważnych wystawach, w tym w Muzeum Narodowym w Warszawie.
Życie osobiste i dziedzictwo
Był żonaty z Eugenią z Biernackich, z którą miał syna Włodzimierza i córkę Zofię. Roliński zmarł w wieku 99 lat i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1951)
- Złoty Krzyż Zasługi (1955)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
Bibliografia
- Stanisław Konarski: Feliks Roliński, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1989.
