Feliks Kazimierz Potocki
Feliks Kazimierz Potocki (1630-1702) był wybitnym polskim politykiem i wojskowym herbu Pilawa. Pełnił szereg ważnych funkcji, w tym marszałka sejmu elekcyjnego w 1669 roku, hetmana wielkiego koronnego oraz kasztelana krakowskiego. Jego kariera obejmowała także stanowiska wojewody krakowskiego, kijowskiego i sieradzkiego, a także podstolego wielkiego koronnego.
Życiorys
Urodził się jako syn Stanisława Rewery Potockiego. Był bratem Andrzeja i walczył pod dowództwem znanych wodzów, takich jak Stefan Czarniecki, Jerzy Lubomirski oraz Jan Sobieski. Brał udział w kluczowych kampaniach, począwszy od potopu szwedzkiego.
Potocki był członkiem konfederacji tyszowieckiej w 1655 roku i reprezentował sejmik bełski na wielu sejmikach w latach 1661-1668. Dowodził pułkiem jazdy w wyprawie cudnowskiej w 1660 roku oraz w kampanii ukraińskiej w 1664 roku. Uczestniczył w bitwie pod Podhajcami (1667) oraz pod Chocimiem (1673).
W 1668 roku był posłem na sejm konwokacyjny, a rok później marszałkował na sejmie elekcyjnym, gdzie podpisał pacta conventa Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Jako zwolennik Habsburgów, uczestniczył w sporach politycznych, walcząc przeciwko frakcji magnacko-francuskiej. Był także członkiem konfederacji gołąbskiej w 1672 roku.
W 1674 roku był elektorem Jana III Sobieskiego, a w 1682 roku objął stanowisko wojewody kijowskiego. Uczestniczył w walkach z Turcją, w tym w bitwach pod Wiedniem i Parkanami, gdzie dowodził lewym skrzydłem armii. W 1692 roku został hetmanem polnym koronnym.
Po zerwaniu sejmu konwokacyjnego w 1696 roku wstąpił do konfederacji generalnej. W 1697 roku był elektorem Augusta II Mocnego. Ostatnie znaczące zwycięstwo odniósł 9 września 1698 roku w bitwie pod Podhajcami, a tuż przed śmiercią w 1702 roku, otrzymał buławę wielką koronną oraz kasztelanię krakowską.
