FDMA – Wprowadzenie
FDMA (Frequency Division Multiple Access) to najstarsza i najprostsza metoda wielodostępu, polegająca na przydziale odpowiednich częstotliwości dla użytkowników. Stosowana była w pierwszych generacjach analogowych telefonów komórkowych oraz w systemach szerokopasmowych.
Charakterystyka FDMA
FDMA dzieli całkowite pasmo częstotliwości na kanały o określonej szerokości, co umożliwia indywidualną transmisję między użytkownikami. Kluczowe cechy tej metody to:
- Podział pasma na małe przedziały częstotliwości, co pozwala na obsługę wielu użytkowników jednocześnie.
- Pasma ochronne między kanałami, które zwiększają niezawodność transmisji, ale obniżają efektywność widmową systemu.
- Wysokiej jakości filtry kanałowe w nadajnikach i odbiornikach, które kształtują i wydzielają widmo sygnału.
Regulacja mocy sygnałów jest istotna, aby uniknąć zakłóceń między kanałami, co wpływa na jakość odbioru.
Zalety FDMA
- Prosta i stała transmisja w tym samym paśmie częstotliwości.
Wady FDMA
- Trudności ze stabilnością częstotliwości nośnej.
- Wysokie koszty filtrów o stromych zboczach dla separacji częstotliwości.
- Obecność pasm ochronnych, co zmniejsza efektywność wykorzystania widma.
- Wąskopasmowe kanały mogą prowadzić do zaników wielodrogowych.
Przykłady zastosowania FDMA
- GSM – transmisja na różnych częstotliwościach, rozłożonych co 200 kHz (850 MHz, 900 MHz, 1800 MHz, 1900 MHz).
- Hybrydowe systemy FDMA/TDMA, gdzie stosowane są oba typy wielodostępu.
- Systemy nawigacji satelitarnej, takie jak GLONASS.
- dPMR – standard cyfrowej, prywatnej łączności radiowej.
- TETRAPOL – system cyfrowej łączności radiowej dla służb bezpieczeństwa publicznego.
