Faza falliczna
Faza falliczna to okres rozwoju psychoseksualnego, który według Sigmunda Freuda trwa od około 4 do 5 roku życia, następując po fazie analnej. W tym czasie organy płciowe stają się głównym źródłem przyjemności i nieprzyjemności dla dziecka.
Wartości reprezentowane przez matkę odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu superego. Dzieci są nagradzane lub karane za aktywności seksualne, takie jak masturbacja. Nagrody wzmacniają przekonanie, że seks jest ważny, podczas gdy kary mogą prowadzić do poczucia winy i niegodziwości. Osiągnięcie równowagi między nagrodą a karą jest istotne dla prawidłowej perspektywy seksualnej.
Kluczowe zjawiska w fazie fallicznej
W tej fazie występują dwa istotne kompleksy:
- Kompleks Edypa: Chłopcy pragną poślubić matki, a dziewczynki ojców, co prowadzi do kateksji (przywiązania do rodzica przeciwnej płci) lub antykateksji (przywiązania do rodzica tej samej płci).
- Kompleks kastracji: Chłopcy obawiają się wykastrowania przez ojców za pragnienie matki, a dziewczynki odczuwają frustrację z powodu poczucia „wykastrowania” przez matki.
Osobowość falliczna
Osoby dorosłe, które doświadczyły fazy fallicznej, mogą wykazywać następujące cechy:
- ekshibicjonizm,
- uzależnienie od pornografii,
- ambicja i duma,
- agresywność i nadmierna męskość,
- ukrywanie fantazji seksualnych z obawy przed karą,
- zamiłowanie do rywalizacji,
- przewrażliwienie na tle seksualnym, prowadzące do depresji.
Faza falliczna, poprzez swoje kluczowe elementy, ma istotny wpływ na dalszy rozwój osobowości oraz relacje w dorosłym życiu.
