Termin „Explicit” w kontekście piśmiennictwa
Termin „explicit” pochodzi z łaciny i oznacza ostatnią część rękopisu lub inkunabułu. W starożytności odnosił się do formuły, na podstawie której pisano tytuł dzieła, umieszczany na końcu tekstu lub zwoju. Był on widoczny dopiero po przeczytaniu całego tekstu.
W średniowieczu „explicit” przeszedł ze zwojów do kodeksów. Często był wyróżniany graficznie lub kolorystycznie, co podkreślało jego znaczenie. Termin ten jest także używany w kontekście końcowych słów utworu, znanych jako „conclusia”.
Znaczenie w katalogowaniu dzieł
Pojęcia „explicit” i „conclusia” służą do identyfikacji starych tekstów, które nie miały podanego autora, tytułu ani innych cech metrykalnych. Używane są również w kontekście ocalałych fragmentów piśmienniczych oraz zabytków, które, mimo różnorodności w przepisywaniu, zachowały tę samą zawartość, często z dodatkowymi wpisami na końcu.
Podsumowanie
- Explicit to termin oznaczający ostatni fragment rękopisu lub inkunabułu.
- W starożytności służył do oznaczania tytułu, widocznego po przeczytaniu tekstu.
- W średniowieczu zyskał graficzne i kolorystyczne wyróżnienia.
- Używany w katalogowaniu dzieł bez autora i tytułu.
- Odnosi się także do ocalałych fragmentów oraz zabytków piśmienniczych.
Termin ten jest istotny w historii literatury oraz teorii literatury, pomagając w identyfikacji i klasyfikacji zabytków piśmienniczych.
