„`html
Eustachy Karol Żyliński
Eustachy Karol Żyliński (19 września 1889 – 4 lipca 1954) był polskim matematykiem, specjalizującym się w teorii liczb, algebrze, logice oraz podstawach matematyki.
Życiorys
Żyliński ukończył ze złotym medalem gimnazjum w Kijowie w 1907 roku, a w 1911 roku uzyskał dyplom na Wydziale Fizyczno-Matematycznym Uniwersytetu św. Włodzimierza. Pracował tam do 1914 roku, odbywając staże w Getyndze, Cambridge i Marburgu. W 1914 roku uzyskał stopień magistra, a od 1916 roku służył w armii rosyjskiej.
Po powrocie do Polski w 1918 roku, rozpoczął pracę jako docent w Polskim Kolegium Uniwersyteckim oraz w Wyższym Instytucie Technicznym w Kijowie. W 1919 roku został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a w 1922 roku profesorem zwyczajnym. Pełnił różne funkcje, w tym dziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego w latach 1929/1930.
W czasie II wojny światowej Żyliński pracował na Uniwersytecie Lwowskim jako kierownik Katedry Algebry. Po wojnie, po wysiedleniu ze Lwowa, zamieszkał w Łodzi, a następnie w Gliwicach, gdzie kierował Katedrą Matematyki na Politechnice Śląskiej. Po przejściu na emeryturę w 1951 roku wrócił do Łodzi, gdzie zmarł w 1954 roku.
Dorobek naukowy
Żyliński jest autorem ważnych prac naukowych. W 1913 roku opublikował wynik w teorii liczb, który stwierdza, że jeśli liczba pierwsza p dzieli wyróżnik ciała F, ale nie dzieli wyróżnika wszystkich liczb całkowitych, to p jest mniejsza od stopnia ciała.
W 1925 roku w Fundamenta Mathematicae zaprezentował twierdzenie dotyczące logiki, które dowodzi, że poza binegacją i funktorem Sheffera, żaden inny funktor dwuargumentowy nie wystarcza do zdefiniowania wszystkich funktorów jedno- i dwuargumentowych.
Odznaczenia
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929)
- Brązowy Medal „Za Długoletnią Służbę” (1938)
Bibliografia
- L. Maligranda, Eustachy Żyliński (1889-1954), Antiquit. Math. 3 (2009), 171–211.
„`
