Eustachy Erazm Sanguszko
Eustachy Erazm Sanguszko (ur. 26 października 1768, zm. 2 grudnia 1844) był polskim księciem, wojewodzicem wołyńskim, generałem oraz pamiętnikarzem. Uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej w 1792 roku, insurekcji kościuszkowskiej oraz walczył w armii Napoleona Bonaparte. Był także członkiem Stanów Galicyjskich oraz marszałkiem szlachty guberni wołyńskiej w 1817 roku.
Życiorys
Sanguszko pochodził z rodziny o bogatej historii. Był synem Hieronima Janusza Sanguszki i Urszuli Cecylii z Potockich. W 1798 roku ożenił się z Klementyną Czartoryską, z którą miał troje dzieci. W latach 1780–1786 ukończył szkołę wojskową w Strasbourgu, a następnie służył w armii francuskiej. Po powrocie do Polski w 1789 roku, awansował w armii koronnej, a jego kariera wojskowa rozwijała się podczas kolejnych konfliktów.
W czasie insurekcji kościuszkowskiej, jako generał major, dowodził dywizją i brał udział w obronie Warszawy, gdzie został ranny. Po wojnach napoleońskich osiedlił się na Wołyniu, obawiając się o swoje dobra w wyniku politycznych zmian.
Twórczość
Sanguszko był również autorem pamiętnika, w którym opisał swoje doświadczenia z czasów wojny w 1792 roku, analizując potencjalne wykorzystanie zwycięstwa pod Zieleńcami. Jego twórczość obejmowała także mowy sejmowe oraz inne pisma, które zostały zachowane w różnych archiwach.
Ważniejsze dzieła
- Mowa sejmowa z 13 listopada 1788
- Wykaz doświadczeń przez ojca dla dzieci swoich w roku 1815
- Próby Muzy… (wiersze o tematyce osobistej i patriotycznej)
Odznaczenia
Sanguszko był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Virtuti Militari oraz Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej. Był także członkiem loży wolnomularskiej.
Podsumowanie
Eustachy Erazm Sanguszko to postać wielowymiarowa, łącząca karierę wojskową z twórczością literacką. Jego życie i działalność są przykładem zaangażowania w sprawy Polski w trudnych czasach historycznych.
