Europejskie Pakty Regionalne
W okresie międzywojennym w Europie Środkowo-Wschodniej zawiązały się różne bloki państwowe, mające na celu współpracę i obronę przed zagrożeniami. Do najważniejszych z nich należą:
Mała Ententa
Mała Ententa, utworzona w latach 1920-1921, była porozumieniem między Rumunią, Czechosłowacją i Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców. Jej głównym celem było obrona postanowień traktatu z Trianon i przeciwdziałanie rewizjonizmowi węgierskiemu oraz zapobieżenie powrotowi Habsburgów. Początkowo współpraca opierała się na traktatach bilateralnych, a w latach 30. XX wieku podpisano Pakt Organizacyjny Małej Ententy oraz utworzono Stałą Radę i Radę Gospodarczą Małej Ententy. Jednak współpraca została osłabiona przez powstanie Ententy Bałkańskiej oraz inne czynniki polityczne.
Protokół Litwinowa
W 1929 roku podpisano Protokół Litwinowa, który miał na celu współpracę między państwami regionu. Szczegóły dotyczące jego postanowień nie zostały jednak dokładnie opisane w dostępnych materiałach.
Ententa Bałkańska
Ententa Bałkańska powstała na mocy Paktu porozumienia bałkańskiego z 9 lutego 1934 i zrzeszała Rumunię, Jugosławię, Turcję i Grecję. Jej pierwotnym celem było przeciwdziałanie faszyzmowi oraz utrzymanie terytorialnego status quo na Bałkanach. Z czasem jednak, po zmianie polityki Jugosławii w kierunku Niemiec, współpraca między państwami osłabła.
Ententa Bałtycka
Ententa Bałtycka to porozumienie między Litwą, Łotwą i Estonią, zawarte 12 września 1934 w Genewie, w ramach Pakty Bałtyckiego. Organizowano periodyczne konferencje ministrów spraw zagranicznych. Jednakże, różnice w postrzeganiu zagrożeń, zwłaszcza w kontekście radzieckim, oraz dystansowanie się Łotwy i Estonii od konfliktu polsko-litewskiego, utrudniły zacieśnienie współpracy.
