Europejska Wspólnota Obronna (EWO)
Europejska Wspólnota Obronna (EWO) to organizacja zaproponowana przez premiera IV Republiki Francuskiej, René Plevena, w 1950 roku. Jej powstanie miało być wynikiem traktatu podpisanego 27 maja 1952 w Paryżu przez Belgii, Francję, Holandię, Luksemburg, RFN oraz Włochy.
Motywacje i Traktat
Powstanie EWO było odpowiedzią na amerykańskie dążenia do remilitaryzacji RFN w kontekście rosnącej potęgi ZSRR oraz obaw o sytuację w Europie po II wojnie światowej. Francja, obawiając się powrotu niemieckiego militaryzmu, dostrzegała w silnej RFN szansę na ożywienie własnej gospodarki.
Negocjacje w sprawie traktatu rozpoczęły się 15 lutego 1951 roku. Dokument zakładał utworzenie europejskiej armii liczącej 40 dywizji po 13 tys. żołnierzy. EWO miała dysponować dziewięcioosobowym Komisariatem oraz Zgromadzeniem Ministrów Obrony i Parlamentarnym. Artykuł 38 traktatu przewidywał demokratyczną kontrolę nad armią przez wspólnoty europejskie.
Upadek EWO
W miarę zbliżania się ratyfikacji traktatu, sytuacja polityczna we Francji uległa zmianie. Po śmierci Józefa Stalina i zakończeniu wojny koreańskiej, poparcie dla wspólnej armii spadło. W wyniku tego, 30 sierpnia 1954 roku, decyzję o ratyfikacji usunięto z porządku obrad Zgromadzenia Narodowego, co doprowadziło do upadku idei wspólnej polityki obronnej.
Konsekwencje
Fiasko EWO spowodowało nie tylko spowolnienie integracji europejskiej, ale także wzbudziło obawy o bezpieczeństwo kontynentu. W odpowiedzi na te zagrożenia, w październiku 1954 roku RFN przyjęto do NATO, co spotkało się z reakcją bloku wschodniego w postaci powołania Układu Warszawskiego.
Bibliografia
- Ryszard Zięba (red.): Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie. Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008
- Peter Calvocoressi: Polityka międzynarodowa po 1945 roku. Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1998
Kategorie
- 1952 we Francji
- Historia Unii Europejskiej
- Polityka bezpieczeństwa Unii Europejskiej
- Projekty organizacji międzynarodowych
