Eugeniusz Włodzimierz Waśkowski
Eugeniusz Włodzimierz Waśkowski był polskim prawnikiem, profesorem na Uniwersytecie w Odessie oraz Uniwersytecie Wileńskim. Urodził się w 1866 roku w Białogrodzie nad Dniestrem, a zmarł 29 maja 1942 roku w Warszawie. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności i Komisji Kodyfikacyjnej Rzeczypospolitej Polskiej.
Życiorys
Waśkowski pochodził z rodziny ziemiańskiej. Jego ojcem był Włodzimierz, a matką Malwina z Czechowskich. Miał brata Anatola, który pełnił funkcję sędziego w Sądzie Najwyższym.
Aktywność naukowa
Waśkowski specjalizował się w postępowaniu cywilnym oraz teorii prawa cywilnego. Jego najważniejsze publikacje to:
- Kurs grażdanskogo processa (1913) – analiza sądownictwa i stosunków procesowych w kontekście rosyjskim.
- Podręcznik procesu cywilnego (1932) – podstawowe źródło dotyczące polskiego procesu cywilnego.
- System procesu cywilnego (1932) – praca dotycząca systematyki prawa cywilnego.
- Uczebnik grazdanskogo prawa (1894-1896) – dwa tomy na temat prawa cywilnego.
- Istota procesu cywilnego (1936) – omówienie kluczowych aspektów procesu cywilnego.
- Teorja wykładni prawa cywilnego (1936) – analiza metod interpretacji prawa cywilnego.
- Skarga, powództwo i prawo do ochrony sądowej (1937) – badanie instytucji praw procesowych.
Waśkowski był również autorem wielu innych prac dotyczących prawa cywilnego i morskiego, a także współpracował z „Gazetą Sądową Warszawską”.
Podsumowanie
Eugeniusz Waśkowski pozostawił po sobie znaczący dorobek naukowy, który przyczynił się do rozwoju polskiej nauki prawa. Jego prace są cenione w dziedzinie prawa cywilnego i postępowania cywilnego.
Bibliografia
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 3: P-Z, Ossolineum, Wrocław 1985.
