Eugeniusz Geblewicz (ur. 13 grudnia 1904, zm. 25 lipca 1974) był polskim psychologiem, prakseologiem oraz profesorem związanym z Uniwersytetem Łódzkim, Uniwersytetem Warszawskim i Akademią Wychowania Fizycznego w Warszawie.
Życiorys
Geblewicz był synem Jana i Natalii z Gołębiewskich. Ukończył gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie, a następnie studiował na Uniwersytecie Warszawskim w dziedzinach botaniki, filozofii i psychologii (1923–1931). Jego promotorem był Władysław Witwicki, pod którego kierunkiem obronił pracę doktorską. W latach 1933–1934 kontynuował studia w Paryżu, gdzie pracował jako asystent w Laboratorium Fizjologii Zmysłów do 1939 roku.
W czasie II wojny światowej był aktywny w tajnym nauczaniu. Po wojnie objął stanowisko naczelnika Wydziału Nauki w Ministerstwie Oświaty. W 1946 roku uzyskał habilitację i został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie kierował Katedrą Psychologii do 1955 roku. Od 1947 roku był również profesorem Akademii Wychowania Fizycznego, a w latach 1961–1966 pełnił funkcję prorektora. W kolejnych latach prowadził wykłady na Uniwersytecie Warszawskim oraz był związany z różnymi instytutami naukowymi.
Obszary badań i osiągnięcia
Geblewicz zajmował się psychologią ogólną, naukoznawstwem, psychologią sportu oraz prakseologią. Wspólnie z Yves’em La Grandem badał zjawisko odbarwiania się tarcz świetlnych migoczących w widzeniu bocznym. Był pionierem badań nad etyką i estetyką w sporcie oraz analizował proces instytucjonalizacji nauki.
Wybrane publikacje
- Analiza pojęcia celu (1932)
- Zjawiska wrażliwości (1956)
- Świat przeżyć wzrokowych i słuchowych człowieka (1958-1959)
- Z zagadnień estetyki walki (1963)
- Typologia osiągnięć naukowych (1969)
- Ogólne problemy historii nauki i techniki (1971)
- Niektóre kryteria oceny pracy naukowej (1972)
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
