Ethelred II Bezradny
Ethelred II (ur. ok. 968, zm. 23 kwietnia 1016) był królem Anglików, rządzącym w latach 978-1013 oraz od 1014 do 1016 roku. Jego przydomek „Bezradny” wynikał z braku zdecydowania, co sprzyjało inwazjom Duńczyków na Anglię. Był synem Edgara I i Elfridy.
Panowanie
Ethelred objął tron w wieku 10 lat po zamordowaniu swojego przyrodniego brata, Edwarda Męczennika. Jego panowanie cechowały najazdy Duńczyków i Norwegów, które nasiliły się od 980 roku. W 991 roku armia norweska pod dowództwem Olafa Tryggvasona pokonała Anglików pod Maldon, co zmusiło Ethelreda do płacenia haraczu, znanego jako danegeld, aby uniknąć podboju. Początkowa kwota wynosiła 20 tysięcy funtów, a z czasem wzrosła do 50 tysięcy.
Mimo płacenia haraczu, Anglia była narażona na dalsze najazdy, a Ethelred nie potrafił skutecznie zarządzać sytuacją. W 1002 roku, w akcie zemsty, zlecił masakrę skandynawskich osadników, co doprowadziło do wojny z Daniem. Po śmierci króla Danii, Swena, w 1014 roku Ethelred powrócił na tron, jednak wkrótce Kanut Wielki rozpoczął kolejne najazdy, które zakończyły się śmiercią Ethelreda w 1016 roku.
Przydomek
Przydomek „Bezradny” (ang. The Unready) odnosił się do braku skutecznych doradców i decyzji Ethelreda, co prowadziło do licznych porażek w obliczu inwazji.
Potomstwo
Ethelred był trzykrotnie żonaty. Jego pierwsza żona, Elflaeda, urodziła mu czterech synów: Athelstan, Edmund II, Egbert i Eadred. Drugą żoną była Elfgifu, z którą miał dwóch synów: Eadwiga i Edgara. Ostatnią żoną Ethelreda była Emma, córka księcia Normandii, z którą miał dwóch synów: Edwarda Wyznawcę i Alfreda oraz sześć córek z trzech małżeństw.
- Synowie:
- Athelstan Ætheling
- Edmund II Żelaznoboki
- Egbert Ætheling
- Eadred Ætheling
- Eadwig Ætheling
- Edgar Ætheling Starszy
- Edward Wyznawca
- Alfred Ætheling
- Córki:
- Edyta
- Elfgifu
- Wulfhilda
- Godgifu
- Dwie nieznane z imienia
Podsumowanie
Ethelred II Bezradny był królem, którego rządy były naznaczone najazdami skandynawskimi i wewnętrznymi konfliktami. Jego brak zdecydowania, nieudolność i złe doradztwo przyczyniły się do osłabienia Anglii, prowadząc do ostatecznego podboju przez Duńczyków.
