Ethelred I

Ethelred I

Ethelred I, urodzony około 837 roku, był anglosaskim królem Wesseksu w latach 865-871. Był młodszym synem króla Ethelwulfa i Osburgi. Zmarł 23 kwietnia 871 roku pod Merton.

Panowanie

Ethelred objął tron po śmierci swojego brata, Ethelberta, w 865 lub 866 roku. W okresie jego rządów Anglia zmagała się z licznymi najazdami Duńczyków. W 865 roku Duńczycy rozpoczęli podbój Anglii Wschodniej, a w 866 roku zdobyli York.

Ethelred mógł przystąpić do walki z najeźdźcami dopiero w jesieni 870 roku. 31 grudnia tego roku armia anglosaska, dowodzona przez Aethelwulfa, pokonała Duńczyków w bitwie pod Englefield, gdzie zginął duński jarl Sidroc. Mimo tego zwycięstwa, już 4 stycznia 871 roku Ethelred i jego brat Alfred doznali klęski pod Reading.

Po wysokich stratach obie strony odbudowały swoje armie. 8 stycznia Ethelred odniósł zwycięstwo w bitwie pod Ashburton, lecz straty były znaczne. Następnie, 22 stycznia, Duńczycy zadają kolejną klęskę wojskom Ethelreda pod Old Basing. Król wycofał się, a wiosną wznowił walki. 23 kwietnia stoczył bitwę pod Merton, gdzie poniósł klęskę i zginął.

Dziedzictwo

Ethelred został pochowany w Wimborne w hrabstwie Dorset. Był pobożnym i popularnym władcą, uznawanym przez lud za świętego, chociaż nigdy nie został kanonizowany. Jego grób stał się celem pielgrzymek.

Żoną Ethelreda była Wulfrida, z którą miał dwóch synów: Aethelwolda i Aethelhelma, uważanego przez niektórych historyków za przodka króla Harolda II.

Podsumowanie

• Ethelred I był królem Wesseksu w latach 865-871.
• Jego panowanie przypadło na czas najazdów Duńczyków.
• Zginął w bitwie pod Merton w 871 roku.
• Był pobożnym władcą, uznawanym za świętego przez lud.
• Żona: Wulfrida; synowie: Aethelwold i Aethelhelm.