System Nengō w Japonii
Nengō to system rachuby lat w Japonii, wywodzący się z Chin. Nazwy er, związane z panowaniem cesarzy, są nadal używane w dokumentach urzędowych. Na przykład, rok 2017 to Heisei 29, a 2019 to Heisei 31, ostatni rok tej ery przed abdykacją cesarza Akihito.
Historia i wprowadzenie
System nengō został wprowadzony w Japonii w 645 roku n.e. przez cesarza Kōtoku. Pierwsza era, Taika, powstała w wyniku wielkiej reformy Taika. Po przerwie w używaniu nengō, system został przywrócony w 701 roku i jest stosowany do dziś.
Zmiany w nazwach er
W czasach przed okresem Meiji, nazwy er zmieniały się często w zależności od decyzji dworskich urzędników. Nowe nengō ogłaszano zazwyczaj w ciągu roku lub dwóch od intronizacji cesarza. Era Shōwa, trwająca 64 lata, była najdłuższa w historii Japonii.
Współczesne zasady nengō
Od czasów cesarza Meiji, erę zmienia się tylko przy dziedziczeniu tronu. Praktyka ta została usankcjonowana prawem w 1979 roku. Pierwszy rok panowania cesarza (元年, gannen) rozpoczyna się w dniu intronizacji i kończy 31 grudnia. Kolejne lata odpowiadają kalendarzowi gregoriańskiemu.
Przykłady er i ich daty
- Meiji (明治) – 1868-1912
- Taishō (大正) – 1912-1926
- Shōwa (昭和) – 1926-1989
- Heisei (平成) – 1989-2019
- Reiwa (令和) – od 2019
Nieoficjalny system shinengō
Obok oficjalnego systemu nengō, istniały nieoficjalne nazwy lat, znane jako shinengō. Używane były w czasach, gdy nie ogłoszono oficjalnych nengō, na przykład shinengō Hakuhō (673-686). Shinengō oferowały alternatywę w erach podzielonego rządu.
Podsumowanie
System nengō jest istotną częścią japońskiej kultury i historii, odzwierciedlając zmiany polityczne i społeczne. Obecnie w Japonii istnieje 248 nazw er, jednak do ich zapisu użyto tylko 72 kanji. W praktyce, nengō jest ważnym elementem w codziennym życiu Japończyków.
