Erik Axel Karlfeldt
Erik Axel Karlfeldt (20 lipca 1864 – 8 kwietnia 1931) był szwedzkim poetą, znanym z silnych związków z wiejskimi tradycjami. Jego dzieła cieszyły się dużą popularnością, a w 1931 roku pośmiertnie otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, choć w 1918 roku odmówił jej przyjęcia.
Twórczość
Karlfeldt był przedstawicielem neoromantyzmu, tworząc utwory inspirowane swoimi ojczystymi stronami. Jego poezja łączy wątki historyczne z elementami sag, Biblii i wierzeń ludowych. Charakteryzuje się ona muzykalnością, choć często posługuje się archaicznym językiem.
Życiorys
Urodził się w rodzinie rolniczej w Karlbo, w Dalarna. Początkowo nosił nazwisko Erik Axel Eriksson, które zmienił w 1889 roku, aby uniknąć skojarzeń z ojcem, który był skazany za przestępstwo. Studiował na Uniwersytecie w Uppsali, jednocześnie ucząc w różnych szkołach, w tym w Sztokholmie. Po ukończeniu studiów pracował w Szwedzkiej Bibliotece Królewskiej przez pięć lat.
W 1904 roku został członkiem Akademii Szwedzkiej, a w 1905 roku dołączył do Instytutu Noblowskiego. W 1907 roku zasiadł w Komitecie Noblowskim, a w 1912 roku został stałym sekretarzem Akademii. Uniwersytet w Uppsali przyznał mu tytuł doktora honoris causa w 1917 roku.
Wybrane dzieła
- Vildmarks- och kärleksvisor (1895) – Pieśni puszczańskie i miłosne
- Fridolins visor (1898) – Pieśni Fridolina
- Fridolins lustgård och Dalmålningar på rim (1901) – Wesoły ogród Fridolina i rymowane obrazy dolin
- Flora och Pomona (1906) – Flora i Pomona
- Flora och Bellona (1918) – Flora i Bellona
- Hösthorn (1927) – Róg jesienny
