Erdmann Gustaw Henckel von Donnersmarck
Erdmann Gustaw Henckel von Donnersmarck (1734-1805) był prominentnym baronem i hrabią cesarstwa, który odegrał istotną rolę w historii Tarnowskich Gór oraz okolicznych ziem. Urodził się 18 marca 1734 roku w Świerklańcu jako najstarszy syn Karola Erdmanna i Anny Zuzanny von Larisch. W 1759 roku ożenił się z baronówną Rudolfiną von Dyhernn.
Władza i zarządzanie majątkiem
Po śmierci ojca w 1759 roku przejął zarząd rodzinnego majątku, w tym Tarnowskich Gór. Jego rządy charakteryzowały się surowością, a chłopi byli narażeni na surowe kary za nieposłuszeństwo. W 1771 roku objął urząd starosty powiatu bytomskiego, a jego siedziba znajdowała się w Tarnowskich Górach.
W drugiej połowie XVIII wieku region przeżywał rozwój przemysłowy, a Erdmann Gustaw aktywnie wspierał te zmiany. Dzięki działaniom Fryderyka Wilhelma von Redena powstały nowe kopalnie i huty, a także wprowadzono innowacje, takie jak maszyna parowa do odwadniania kopalni.
Uregulowania prawne i majątek
W 1782 roku Erdmann Gustaw podpisał ugodę z przedstawicielami króla pruskiego, co zapewniło mu znaczące dochody z wydobycia kruszców. Posiadał duży majątek, w skład którego wchodziło miasto Tarnowskie Góry, 13 wsi oraz 7 folwarków, co łącznie wynosiło ponad 12,6 tys. ha. W celu zabezpieczenia majątku przed rozproszeniem, w 1796 roku ustanowił majorat, co oznaczało, że tylko jeden spadkobierca mógł dziedziczyć dobra.
Ostatnie lata życia
W 1804 roku zrezygnował z urzędu starosty na rzecz bratanka Karola Traugotta. W 1805 roku sprzedał tarnogórską siedzibę starostów ziemskich Janowi Sedlaczkowi. Zmarł 27 listopada 1805 roku w swoim zamku w Świerklańcu.
Rodzina
Erdmann Gustaw był żonaty z Rudolfiną von Dyherrn und Schönau, z którą miał dwóch synów: Gustawa Adolfa, ostatniego pana feudalnego Tarnowskich Gór, oraz Karola Łazarza, magnata przemysłowego i ziemskiego.
