Entryzm
Entryzm to taktyka stosowana przez ugrupowania trockistowskie w celu zdobycia poparcia lewicowych aktywistów w krajach, gdzie trockizm jest mało znany, a istnieją silne partie komunistyczne lub socjaldemokratyczne. Koncepcja ta, rozwinięta głównie przez Michela Pablo, polega na wstępowaniu trockistów do organizacji lewicowych oraz młodzieżówek i związków zawodowych.
Podstawowe założenia
Założenia entryzmu, choć nie zdefiniowane przez Trockiego, są obecne w jego późniejszych pismach. Pablo argumentował, że trockiści powinni włączać się w działania organizacji lewicowych, aby propagować swoje idee i wpływać na ich kierownictwo. Wstępowanie do już istniejących organizacji miało zwiększać szanse na sukces, w porównaniu do tworzenia nowych, nieznanych partii. Oprócz działania w ramach istniejących organizacji, trockiści mieli także tworzyć własne struktury, zajmujące się agitacją i propagandą.
Wprowadzanie w życie
Po II wojnie światowej entryzm był szeroko stosowany przez trockistów w większych partiach komunistycznych w Europie Zachodniej. Choć czasami prowadził do radykalizacji tych partii, często kończył się wyrzuceniem trockistów jako „wichrzycieli”. Obecnie trockiści wciąż są obecni w lewicowych organizacjach, tworząc tzw. lewe skrzydło.
Spory o entryzm
Entryzm budzi mieszane uczucia wśród trockistów. Tezy Pablo prowadziły do konfliktów w Czwartej Międzynarodówce, a spory o sens tej taktyki skutkowały rozłamami w ruchu. Obecnie jedynie Międzynarodowa Tendencja Marksistowska traktuje entryzm jako podstawową strategię, opierając się na pracach Teda Granta. Inne ugrupowania krytykują entryzm, uznając go za mało skuteczny i zmuszający do ideowych kompromisów.
Literatura
- Urszula Ługowska, August Grabski, Trockizm. doktryna i ruch polityczny, Warszawa 2003.
- Ted Grant, Entrism and work in the mass organizations, Londyn 2007.
