„`html
Emil Erwin Zegadłowicz
Emil Erwin Zegadłowicz (1888-1941) był polskim poetą, prozaikiem, znawcą sztuki oraz tłumaczem. Urodził się w Białej Krakowskiej, w rodzinie nauczycielskiej, i spędził dzieciństwo w Gorzeniu Górnym.
Życiorys
Zegadłowicz ukończył gimnazjum w Wadowicach, a następnie studiował polonistykę, germanistykę oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Austrii i Niemczech. W latach 1919-1921 pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Później był związany z teatrem i prasą, m.in. jako kierownik literacki Teatru Polskiego w Poznaniu. Po powrocie do Gorzenia Górnego, wykładał historię sztuki.
Zmarł w Sosnowcu w 1941 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym.
Kariera pisarska
Zadebiutował w 1908 roku. Był redaktorem czasopisma „Ponowa” i współzałożycielem grupy poetyckiej „Czartak”. Tworzył poezję, dramaty i prozę, a także tłumaczył dzieła z języka niemieckiego. Jego twórczość spotkała się zarówno z uznaniem, jak i krytyką.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1930)
- Złoty Wawrzyn Akademicki (1935)
Twórczość (wybór)
Poezja
- Drogą życia, 1908
- Nad rzeką, 1910
- Zmory, 1935
- Czarny dzień, 1935
Proza
- Motory, 1938
- Martwe morze, 1939
Dramat
- Lampka oliwna, 1924
- Domek z kart, 1940 (współpraca z Marią Koszyc-Szołajską)
Upamiętnienia
Muzeum Emila Zegadłowicza w Gorzeniu Górnym nosi jego imię. W Polsce wydano znaczek pocztowy ku jego pamięci. Ulice w wielu miastach, w tym Białej-Białej i Wadowicach, także noszą jego imię.
Adaptacje teatralne i filmowe
Jego prace były adaptowane na sceny teatralne i filmowe, w tym „Powsinogi beskidzkie” oraz „Domek z kart” w reżyserii Erwina Axera.
„`
