Eklezja w demokracji ateńskiej
Eklezja (z greckiego ekklēsía – „zgromadzenie”) była Zgromadzeniem Ludowym w ateńskiej demokracji w V i IV wieku p.n.e. Stanowiła najwyższą władzę w państwie, mającą decydujący wpływ na politykę zagraniczną, sprawy wojskowe oraz wybrane kwestie sądowe.
Etymologia
Słowo εκκλησία używane jest w języku greckim od czasów starożytnych i wywodzi się od czasownika εκ-καλώ, co oznacza „zapraszam do gromadzenia się”. W starożytności termin ten odnosił się zarówno do procedur działania, jak i do ich rezultatów. W nowogreckim znaczenie zawęziło się do pojęcia kościoła.
Obrady Eklezji
W obradach mogli uczestniczyć wszyscy pełnoprawni obywatele, którzy ukończyli 20 lat. Obrady rozpoczynały się modlitwą oraz rytuałem ofiarnym. Eklezja spotykała się początkowo raz w miesiącu, a później cztery razy w miesiącu, każdorazowo omawiając różne tematy:
- Wybór nowych urzędników i ocena ustępujących
- Sprawy dotyczące obywateli
- Sprawy religijne oraz kwestie zastrzeżone dla posłów i heroldów
Przybywało około 30-40 tys. obywateli, a wymagane kworum wynosiło 6 tys. Na zebraniach podejmowano decyzje dotyczące polityki zagranicznej, wojny, pokoju oraz kontrolowano urzędników. Uchwały były podpisywane jako edoxse to demo („uchwalone przez lud”) i ogłaszane publicznie.
Głosowanie
Głosowanie odbywało się głównie poprzez podniesienie rąk, a w szczególnych przypadkach stosowano tajne głosowanie za pomocą kamyczków.
Miejsce obrad
Początkowo obradom przewodniczyła Agora, a później przeniesiono je na wzgórze Pnyks. W ostatnim okresie istnienia demokracji miejsce obrad stanowił Teatr Dionizosa, który był związany z kultem boga wina i płodności.
