Edykt Tolerancyjny Galeriusza
Edykt Tolerancyjny Galeriusza, wydany 30 kwietnia 311 roku, był kluczowym aktem prawnym, który wprowadzał tolerancję religijną dla chrześcijan w Cesarstwie Rzymskim.
Treść Edyktu
Zgodnie z edyktem, chrześcijanie mogli otwarcie wyznawać swoją wiarę, a ci, którzy zostali uwięzieni lub pracowali w kamieniołomach, mieli zostać uwolnieni. Ponadto, obiekty sakralne, które zostały zajęte przez władze cesarskie, miały zostać zwrócone wspólnotom chrześcijańskim.
Tło Historyczne
Edykt został podpisany przez czterech augustów: Galeriusza, Licyniusza, Maksymina Daję oraz Konstantyna Wielkiego. Galeriusz, wcześniej znany z prześladowań chrześcijan, zmienił swoje podejście do religii w obliczu ciężkiej choroby, która dotknęła go w 310 roku. Wydaje się, że publikacja edyktu miała na celu zjednanie sobie chrześcijańskiego Boga lub była wyrazem skruchy za wcześniejsze prześladowania.
30 kwietnia 311 roku edykt został ogłoszony w miastach prowincji azjatyckich i bałkańskich, a jego tekst szybko rozpowszechniono w innych rejonach. Licyniusz i Konstantyn wcześniej stosowali politykę tolerancji wobec chrześcijan, jednak Maksymin Daja przyjął edykt z oporami. Po jego śmierci w maju 311 roku powrócono do prześladowań w prowincjach wschodnich.
Ostatecznym krokiem w kierunku pełnej tolerancji religijnej dla chrześcijan był Edykt Mediolański z 313 roku, uznawany za triumf chrześcijaństwa.
Wydanie Edyktu Tolerancyjnego Galeriusza stanowi ważny moment w historii chrześcijaństwa, prowadząc do stopniowego uznania tej religii w Cesarstwie Rzymskim.
