Edward I Starszy
Edward I Starszy, ur. ok. 871, zm. 17 lipca 924, był siódmym królem Wesseksu, synem Alfreda Wielkiego. Jego panowanie rozpoczęło się w trudnych okolicznościach po śmierci ojca w 899 roku, gdy Aethelwold, kuzyn Edwarda, rościł sobie prawo do tronu.
Początki panowania
Po objęciu tronu Edward stanął przed wyzwaniem w postaci Aethelwolda, który zdobył miasta Wimborne Minster i Christchurch. Edward koronował się 8 czerwca 900 roku. W 901 roku Aethelwold zaatakował wybrzeża Essexu, co doprowadziło do serii bitew, w tym do bitwy pod Holme, gdzie zginęli zarówno Aethelwold, jak i Eohric, król Anglii Wschodniej. Edward zawarł pokój z Duńczykami, lecz w 909 roku zmusił ich do płacenia haraczu.
W 910 roku Edward odniósł decydujące zwycięstwo w bitwie pod Tettenhal, co zakończyło masowe najazdy duńskie na Anglię. Król zbudował fortecy w celu ochrony przed dalszymi atakami, m.in. w Hertford, Witham i Warwick.
Zdobycze Edwarda
Jednym z najważniejszych osiągnięć Edwarda było podporządkowanie Mercji po śmierci Ethelfledy w 918 roku. Przyłączył Londyn i Oksford do swojego królestwa oraz zreorganizował administrację na południe od rzeki Humber. Edward zyskał również wpływy w Walii, Szkocji i Danelawie, gdzie tytułowano go „ojcem i panem”.
Król przeprowadził reformy kościelne, zakładając nowe biskupstwa, takie jak Ramsbury i Sonning. Jego panowanie zakończyło się w 924 roku, gdy prowadził armię przeciwko rebeliantom w Mercji. Został pochowany w New Minster w Winchesterze.
Rodzina
Edward był trzykrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Ecgwynn, z którą miał trzech dzieci. Po jej oddaleniu poślubił Aelffaedę, z którą miał ośmioro dzieci. Ostatnią żoną była Edgiva, z którą miał czterech synów i córek. Edward jest również uważany za ojca Tyry Danebod, żony Gorma Starego, choć ta informacja jest niepewna.
Bibliografia
- Kroniki anglosaskie
- N.J. Higham, Edward the Elder, 899-924, 2001
Przypisy
Kategoria: Dynastia z Wesseksu, Władcy Wesseksu, Władcy Anglii i Wielkiej Brytanii
