Edward Władysław Leszczyński
Edward Władysław Leszczyński (5 czerwca 1880 – 26 września 1921) był polskim krytykiem literackim i poetą, pochodzącym z ziemiańskiej rodziny. Urodził się w Przemyślu jako syn Cypriana Edwarda i Amelii z Pilińskich. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał doktorat w 1905 roku.
Leszczyński był mężem Elizy Pareńskiej, a także szwagrem Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Jego twórczość obejmowała różne formy literackie, w tym poezję, dramaty oraz eseje. Zmarł na raka gardła i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Twórczość literacka
Edward Leszczyński był współtwórcą czasopisma Zielony Balonik. Jego najważniejsze dzieła to:
- 1901: Poezje
- 1903: Cupio dissolvi – poemat prozą
- 1904: Jolanta – poemat dramatyczny
- 1907: Płomień ofiarny
- 1908: Kabaret szalony
- 1909: Atlantyda – dramat
- 1910: Konik Zwierzyniecki – widowisko
- 1920: Złota gałązka – powiastka fantastyczna
- 1923: Radość samotna – tomik poezji (wydany pośmiertnie)
Jego dramaty były inspirowane twórczością Stanisława Wyspiańskiego. Przełożył również utwory, takie jak Teatr cudowności Cervantesa oraz Zwiastowanie Claudela. W 1912 roku opublikował pracę z zakresu estetyki poetyckiej zatytułowaną Harmonia słowa – studyum o poezyi.
Przypisy
Leszczyński jest uznawany za istotną postać w polskiej literaturze na początku XX wieku.
Linki zewnętrzne
- Dzieła Edwarda Leszczyńskiego w bibliotece Polona
