Okres Edo (1603-1868)
Okres Edo, trwający od 1603 do 1868 roku, charakteryzował się dominacją siogunatu Tokugawa, który zyskał władzę po wojnie domowej. W XVII wieku nastąpił dynamiczny rozwój rzemiosła i handlu, a miasta, takie jak Osaka i Kioto, rozkwitały demograficznie.
Wiek XVII
Ród Tokugawa zwiększył swoje wpływy, zdobywając znaczne majątki poprzez konfiskaty ziemi. Wartość posiadłości wzrosła z 2 do 6,8 miliona koku, co dawało mu przewagę nad rywalami. Siogunat ograniczył rolę cesarza do funkcji ceremonialnych i wprowadził ścisłą kontrolę nad społeczeństwem, regulując życie obywateli.
- Chłopi nie mogli handlować ani rzemieślniczyć.
- Mieszczanie nie mogli nosić ozdób ze złota i srebra.
W 1639 roku Japonia zamknęła się na wpływy zewnętrzne (sakoku), ograniczając handel do faktorii chińskiej i holenderskiej. Edo ucierpiało w 1657 roku z powodu pożaru.
Wiek XVIII
W XVIII wieku Japonia kontynuowała izolację, ograniczając kontakty handlowe z Holendrami. Od 1720 roku zezwolono na import książek z Europy, co miało na celu rozwój nauki i medycyny. Mimo to, kraj borykał się z klęskami żywiołowymi, korupcją i problemami gospodarczymi, co prowadziło do buntów społecznych.
- W 1787 roku miały miejsce „bunty ryżowe” z powodu wysokich cen ryżu.
Wiek XIX
W latach 1820-1850 Japonia odrzucała propozycje kontaktów handlowych z Rosją i Wielką Brytanią. W kraju następowały zmiany gospodarcze, z feudalizmu w kierunku wczesnego kapitalizmu, co skutkowało migracją chłopów do miast i ich zatrudnieniem w manufakturach.
W 1853 roku Amerykanie pod dowództwem Matthew Perry’ego wysłali ekspedycję do Japonii, w celu otwarcia portów dla handlu. W 1854 roku podpisano traktat w Kanagawie, który umożliwił handel z USA w dwóch portach.
W latach 1867-1869 miała miejsce wojna boshin, która doprowadziła do końca rządów siogunatu Tokugawa i rozpoczęła okres Meiji, otwierając Japonię na wpływy zagraniczne i ekspansję terytorialną.
