Edmund Starszy – Król Anglii
Edmund Starszy (921 – 26 maja 946) był królem Anglii od 27 października 939 roku do swojej śmierci. Był synem Edwarda Starszego i Edgivy z Kentu. Tron objął po zmarłym przyrodnim bracie Athelstanie. Wcześniej jego rola w polityce była ograniczona, jednak brał udział w bitwie pod Brunanburh w 937 roku, która zakończyła się zwycięstwem z koalicją duńsko-szkocką.
Walka z Duńczykami
Już na początku panowania Edmund musiał zmierzyć się z atakami duńskiego króla Dublina, Olafa III, który zajmował Nortumbrię i najeżdżał Midlands. Po śmierci Olafa w 941 roku Edmund zdołał odzyskać Midlands, a w 944 roku odbił Nortumbrię. W 943 roku został ojcem chrzestnym króla Yorku, Olafa, który stracił tron w Yorku, ale pozostał królem Dublinu, utrzymując przyjazne relacje z Edmundem.
Podboje i stabilizacja
W 945 roku Edmund podbił Strathclyde, ale na mocy traktatu odstąpił go Szkotom w zamian za obietnicę wsparcia wojskowego. Dzięki tym działaniom północna granica Anglii została ustabilizowana, a w królestwie panował względny spokój. W okresie jego rządów ożywiło się życie klasztorne, które podupadło w wyniku najazdów wikingów.
Życie osobiste
Około 940 roku Edmund ożenił się z Elgivą, która zmarła około 944 roku. Mieli dwóch synów, którzy później zostali królami Anglii:
- Edwin (ok. 941 – 1 października 959)
- Edgar Spokojny (943 – 8 lipca 975)
W 946 roku Edmund poślubił Ethelfledę, córkę Elfgara, earla Wilsatas, jednak małżeństwo to pozostało bezdzietne.
Śmierć i dziedzictwo
Edmund został zamordowany w 946 roku przez Leofę, złodzieja, podczas uczty w Pucklechurch. Po incydencie biesiadnicy zabili Leofę. Edmund został pochowany w opactwie Glastonbury, a tron objął jego młodszy brat Edred.
Podsumowanie
Edmund Starszy był znaczącą postacią w historii Anglii, której panowanie przyniosło stabilizację oraz rozwój życia religijnego w kraju. Jego dziedzictwo trwało poprzez jego synów, którzy kontynuowali dynastię władców Anglii.
