Edmund Roszak
Edmund Roszak (5 października 1900 – 13 lipca 1943) był polskim jezuitą i katolickim duchownym, znanym jako Sługa Boży Kościoła katolickiego. Urodził się w Poznaniu, a zmarł w wyniku eksterminacji inteligencji polskiej w Białostockiem.
Życiorys
Edmund Roszak był synem Jana i Julii z Matuszewskich. W 1919 roku rozpoczął studia przyrodnicze na Uniwersytecie Poznańskim, jednak w 1921 roku wstąpił do zakonu jezuitów. Odbył nowicjat w Starej Wsi, a następnie kontynuował naukę w zakresie filozofii, filologii oraz teologii:
- Filozofia – Kolegium w Nowym Sączu (1923-1926)
- Filologia germańska i romańska – Uniwersytet Wileński (1926-1930)
- Teologia – Kolegium „Bobolanum” w Lublinie, uzyskując licencjat
W gimnazjum jezuickim w Wilnie uczył języków obcych, a 23 kwietnia 1935 roku przyjął święcenia kapłańskie, po długotrwałej chorobie oczu. Po rocznej probacji we Francji został skierowany do Pińska, gdzie uczył w liceum jezuickim oraz był profesorem teologii dogmatycznej w Wyższym Seminarium Diecezjalnym im. św. Tomasza z Akwinu.
Okres II wojny światowej
Po wybuchu II wojny światowej Edmund Roszak był krótko więziony w 1940 roku. Po uwolnieniu pracował w Wilnie, a w 1941 roku objął stanowisko administratora parafii w Jałówce, gdzie cieszył się zaufaniem parafian i skutecznie interweniował w sprawach lokalnych dzięki znajomości języka niemieckiego.
W lipcu 1943 roku został aresztowany w ramach akcji eksterminacyjnej. Nie skorzystał z ostrzeżenia i 13 lipca 1943 roku został rozstrzelany w lesie Wiszownik koło Świsłoczy. Początkowo pochowany na miejscu egzekucji, jego ciało przeniesiono w 1945 roku na cmentarz w Świsłoczy. Upamiętniony jest tablicą w kościele Przemienienia Pańskiego w Jałówce.
Proces beatyfikacyjny
Edmund Roszak jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej.
