Dziryt – Opis i Historia
Dziryt (osm. dżirīd, ar. dżarit) to rodzaj broni drzewcowej, będący odmianą włóczni, znany od czasów prehistorycznych. Jego przeznaczeniem była zarówno walka wręcz, jak i miotanie, a także polowania.
Geografia i Popularność
Dziryt był szeroko stosowany w wielu regionach, w tym:
- Indie
- Persja
- Kaukaz
- Turcja
- Arabia
- Afrika Północna
- Węgry i Polska (sporadycznie)
- Ruś
Budowa i Wykonanie
Typowy dziryt składał się z:
- Czworograniastego stalowego grotu o długości 15 cm
- Drzewca o długości 70-90 cm
Na końcu drzewca znajdowało się okucie lub metalowe pióro, które działało jako statecznik. Dzięki odpowiedniemu wyważeniu dziryt umożliwiał celne rzuty na odległość kilkudziesięciu metrów.
Przechowywanie i Styl
Użytkownicy dzirytów nosili je w płaskich kołczanach, często pokrytych skórą i wzbogaconych metalowymi elementami. W zestawie często znajdował się także nóż myśliwski. Tatarzy i Turcy określali taki kołczan jako dżeritem lub dżitem.
W Indiach i Persji luksusowe wersje dzirytu były wykonywane ze stali damasceńskiej i zdobione złotem. W Turcji groty dzirytów były trój- lub czworograniaste, osadzone na metalowych prętach, a w Afryce często pokrywano drzewca skórą wężową.
Turnieje i Tradycje
W krajach muzułmańskich popularne były turnieje z użyciem dzirytów, znane jako dżarodbazi.
