Dziennik Telewizyjny
Dziennik Telewizyjny (DT), poprzednio znany jako DTV, był głównym programem informacyjnym TVP1 w czasach PRL. Zadebiutował 2 października 1957 roku, zastępując Wiadomości Dnia, a zakończył swoją działalność w 1989 roku, ustępując miejsca Wiadomościom TVP1. W latach 70. i 80. był kluczowym narzędziem propagandy władz PRL i PZPR.
Historia i format wydania
Pierwsze wydanie Dziennika poprowadził Jerzy Tepli. Program początkowo emitowany był raz dziennie o godzinie 19:30, następnie wprowadzono zmiany w harmonogramie, aby dostosować go do rosnących potrzeb telewizyjnych. W późniejszych latach program zyskał dodatkowe wydania:
- 10.00 – wydanie poranne (poniedziałek-piątek)
- 12.00 – wydanie w południe (codziennie)
- 15.00 – wydanie popołudniowe (poniedziałek-piątek)
- 19.30 – główne wydanie (codziennie)
- 22.00 – Dziennik Komentarze (codziennie w latach 1984-1988)
- 23.30 – Dziennik 24 godziny (od poniedziałku do piątku w latach 1982-1984)
Rola w PRL
Po Sierpniu 1980 Dziennik Telewizyjny stał się obiektem krytyki ze strony „Solidarności” oraz opozycji, jednocześnie będąc bronionym przez władze. Często służył jako narzędzie manipulacji i dezinformacji. Po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 roku, prezenterzy występowali w mundurach wojskowych, a wydanie Dziennika w dniu ogłoszenia stanu wojennego trwało półtorej godziny.
Zmiany na koniec istnienia
W 1989 roku wprowadzono nową czołówkę dla wieczornego wydania „Echa dnia”, która miała nowoczesną oprawę graficzną i muzyczną, jednak nie została zastosowana w pozostałych wydaniach z powodu bliskiego zakończenia emisji Dziennika.
Dziennik Telewizyjny odegrał istotną rolę w historii mediów w Polsce, będąc zarówno narzędziem informacyjnym, jak i propagandowym w trudnych czasach PRL.
