„`html
WJa-23
WJa-23 (ros. ВЯ-23) to automatyczne działko kal. 23 mm, zaprojektowane w ZSRR jako uzbrojenie samolotów Ił-2. Wprowadzone do służby w 1941 roku, stanowiło istotny element wyposażenia radzieckiego lotnictwa podczas II wojny światowej.
Historia
Na początku 1940 roku, konstruktorzy A.A. Wołkow i S.A. Jarcew z biura CKB-14 opracowali projekt działka oznaczonego jako TKB-201. Prace nad prototypem napotkały trudności związane z jakością amunicji, co wpływało na stabilność działania broni. Działko początkowo testowano na niemieckim myśliwcu Messerschmitt Bf 110, a ostatecznie, po porównawczych próbach, zostało przyjęte na uzbrojenie Ił-2 jako WJa-23.
Cechy konstrukcyjne
Działko charakteryzowało się:
- Przeładowywaniem energią gazów prochowych z bocznego otworu w lufie.
- Zamkiem suwliwym, ryglowanym klinowo.
- Zasilaniem z taśmy amunicyjnej.
W każdym cyklu zamek zatrzymywał się w tylnym położeniu, co zmniejszało ryzyko samoczynnego odpalenia w wyniku nagrzania lufy. Działko ładowano i przeładowywano pneumatycznie.
Specyfikacja
Parametry techniczne WJa-23:
- Wysokość: 212 mm
- Szerokość: 162 mm
- Długość lufy: 1657 mm
- Masa: 66 kg
- Prędkość wylotowa pocisku: 905 m/s
- Masa pocisku: 200 g
- Szybkostrzelność teoretyczna: 550-650 strz./min
- Zasięg skuteczny: 400 m
- Przebijalność pancerza: 25 mm
WJa-23 wykorzystywało trzy rodzaje amunicji: zapalająco-burzącą, zapalająco-burzącą ze smugaczem oraz przeciwpancerno-zapalającą. Pociski miały wyższą masę i ładunek materiału wybuchowego w porównaniu do 20 mm działek SzWAK, co zwiększało ich skuteczność.
Produkcja
Działko produkowano w fabrykach Nr 2 i Nr 66. W latach 1941-1947 wyprodukowano łącznie 64 655 sztuk WJa-23.
Podsumowanie
Działko WJa-23 było zaawansowaną bronią lotniczą, która zyskała uznanie dzięki swojej efektywności, mimo pewnych wad, takich jak duży odrzut i szybkie zużycie części. Odegrało ważną rolę w uzbrojeniu radzieckiego lotnictwa w trakcie II wojny światowej.
„`
