Dywizjon Artylerii Kolejowej (DAKOL)
Dywizjon Artylerii Kolejowej (DAKOL) był pododdziałem artylerii kolejowej Polskiej Marynarki Wojennej, utworzonym w 1947 roku w celu wzmocnienia obrony wybrzeża.
Historia
W ramach rozbudowy potencjału obronnego, dowództwo Marynarki Wojennej zorganizowało DAKOL, który został wyposażony w poniemiecki pociąg pancerny złożony z pięciu wagonów pancernych z armatami kolejowymi kal. 194 mm. Wagony te, wyprodukowane w zakładach Schneider we Francji podczas I wojny światowej, były używane przez Niemców do obrony wybrzeży Europy. Po II wojnie światowej, pięć wagonów zostało przejętych przez polską Marynarkę Wojenną i skierowanych do portu wojennego w Oksywiu.
Ze względu na brak odpowiedniego zaplecza torowego w Oksywiu, dywizjon został przeniesiony do Darłówka. Plany wymiany armat na radzieckie kal. 152 mm oraz wzmocnienia dywizjonu wagonami pancernymi z uzbrojeniem przeciwlotniczym nie zostały zrealizowane. Ostatecznie DAKOL został rozformowany we wrześniu 1952 roku, a wagony oddano na złom.
Dowódcy dywizjonu
- por. mar. Z. Ficek
- kmdr. por. I. Sitnicki
Dane taktyczno-techniczne wagonu artyleryjskiego DAKOL
- Masa: 65 t
- Długość: 14,68 m
- Uzbrojenie: armata kal. 194,4 mm wz. 70/93 (w otwartej pancernej wieży)
- Kąt ostrzału:
- w płaszczyźnie poziomej: 360º
- w płaszczyźnie pionowej: –3° do +40°
- Szybkostrzelność: 4–5 strz./min
- Zasięg maksymalny: 18 300 m
- Masa pocisku: 83 kg
- Opancerzenie: 15–20 mm
- Podwozie: 4-osiowe
Podsumowanie
DAKOL był istotnym elementem obrony wybrzeża w latach powojennych, jednak z powodu trudności operacyjnych i braku odpowiedniej amunicji, dywizjon został szybko rozformowany.
