Duńskie Indie Zachodnie
Duńskie Indie Zachodnie (duń. Dansk Vestindien) to była kolonia duńska, obejmująca obszar współczesnych Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych. Jej historia sięga 1672 roku, kiedy to Duńska Kompania Zachodnioindyjska założyła faktorię na wyspie Saint Thomas. Następnie, w 1683 roku, rozpoczęto działalność na wyspie Saint John, która przez pewien czas nie była uznawana przez Brytyjczyków. W 1733 roku Duńczycy nabyli wyspę Saint Croix od Francuskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej.
W 1754 roku wyspy zostały sprzedane królowi duńskiemu, stając się królewską kolonią. W czasach wojen napoleońskich, wyspy były okupowane przez Brytyjczyków w dwóch etapach: od marca 1801 do marca 1802 oraz od grudnia 1807 do listopada 1815. Po tych okresach wróciły pod panowanie Danii.
25 stycznia 1917 roku, w wyniku strategicznych zainteresowań Stanów Zjednoczonych, wyspy zostały sprzedane. Transakcja była poprzedzona referendum w Danii, w którym 64% głosujących poparło sprzedaż. Mieszkańcy wysp nie mieli prawa głosu, ale w nieoficjalnym głosowaniu wyrazili niemal powszechne poparcie dla tej decyzji. Administracja duńska zakończyła się 31 marca 1917 roku.
Podsumowanie
- Założenie faktori na Saint Thomas – 1672
- Rozpoczęcie działalności na Saint John – 1683
- Nabycie Saint Croix – 1733
- Sprzedaż królowi duńskiemu – 1754
- Okupacja brytyjska – 1801-1802, 1807-1815
- Sprzedaż Stanom Zjednoczonym – 25 stycznia 1917
