Duńska Kompania Wschodnioindyjska
Duńska Kompania Wschodnioindyjska (duń. Ostindisk Kompagni) została założona w 1616 roku na mocy przywileju duńskiego króla Christiana IV. Głównym celem kompanii był handel z Indiami, Chinami i Japonią, a jej siedzibą było Tranguebar.
Kompania działała jako towarzystwo akcyjne, w którym kapitał pochodził głównie od mieszczan (53%), a także od szlachty (15%) i króla (12%).
Pomimo początkowych sukcesów, Duńska Kompania Wschodnioindyjska szybko straciła na znaczeniu i w 1729 roku została rozwiązana. W 1732 roku została reaktywowana jako Kompania Azjatycka, jednak w 1772 roku straciła monopol na handel z Indiami. W swoim najlepszym okresie, w kooperacji ze Szwedzką Kompanią Wschodnioindyjską, importowała do Europy więcej herbaty niż Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska, przemycając 90% herbaty do Anglii, gdzie osiągała znaczne zyski.
W czasie wojen napoleońskich, w 1801 i 1807 roku, brytyjska flota zaatakowała Kopenhagę. W wyniku tych wydarzeń Dania straciła całą swoją flotę oraz wyspę Helgoland, co przyczyniło się do upadku Duńskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej.
Podsumowanie
- Założenie: 1616, przywilej króla Christiana IV.
- Cel: Handel z Indiami, Chinami, Japonią.
- Siedziba: Tranguebar.
- Kapitał: Głównie od mieszczan (53%).
- Rozwiązanie: 1729, reaktywacja w 1732 jako Kompania Azjatycka.
- Strata monopolu: 1772.
- Upadek: W wyniku ataków brytyjskich w 1801 i 1807 roku.
Kategoria: Historia kolonialna Danii, Kompanie kolonialne.
