Drukarka atramentowa
Drukarka atramentowa to urządzenie, które wykorzystuje tusz do druku, wystrzeliwując mikroskopijne krople barwnika przez dysze w głowicy. Wyróżniamy dwa rodzaje tuszu: rozpuszczalnikowy i pigmentowy, z różnymi właściwościami i zastosowaniami.
Historia
Pierwsze koncepcje druku atramentowego pojawiły się w 1976 roku, a nowoczesna drukarka atramentowa, DeskJet, została wprowadzona przez Hewlett-Packard w 1988 roku. Od tego czasu technologia ta ewoluowała, oferując różne modele i zastosowania.
Opis działania
- Tusz rozpuszczalnikowy: Jednorodna ciecz, która może tworzyć małe krople, co zapewnia wysoką rozdzielczość, ale jest podatny na czynniki zewnętrzne.
- Tusz pigmentowy: Zawiera cząstki stałe, jest odporniejszy na czynniki zewnętrzne, ale trudniej go mieszkać.
Druk atramentowy dzieli się na metodę piezoelektryczną i termiczną. Metoda piezoelektryczna wykorzystuje kryształy do wyrzucania tuszu, podczas gdy metoda termiczna polega na podgrzewaniu tuszu do momentu, gdy przekształca się w parę i wypycha krople.
Druk w kolorze
Kolorowe drukarki atramentowe używają zestawu trzech podstawowych kolorów: cyjan, żółty i magenta, które tworzą mozaikę barw na papierze. Rozdzielczość wydruku, wyrażana w DPI, określa gęstość kropli na powierzchni podłoża.
Typy drukarek
Drukarki atramentowe dzielą się na:
- Drop-On-Demand (DOD): Kropla atramentu jest wyrzucana tylko na żądanie.
- Continuous-Ink-Jet (CIJ): Ciągły strumień kropli, stosowany głównie w przemyśle.
Technologia DOD charakteryzuje się wysoką jakością druku i niskim zużyciem tuszu, natomiast CIJ jest bardziej elastyczna w zastosowaniach przemysłowych, ale ma niższą jakość wydruku.
Zastosowania przemysłowe
Drukarki atramentowe w przemyśle są używane do druku na nietypowych podłożach oraz do znakowania produktów na liniach produkcyjnych, gdzie informacja często się zmienia.
Składniki atramentów
Atramenty do drukarek atramentowych składają się z:
- Substancji barwiących (2–8%)
- Rozpuszczalników (35–80%)
- Środków powierzchniowo czynnych (0,1–2%)
- Środków zwilżających (1–5%)
- Dyspergatorów (3–8%)
- Substancji pochłaniających wilgoć (10–30%)
- Modyfikatorów lepkości (1–3%)
- Buforów pH (0,1–10%)
- Czynników chelatujących (0,1–0,5%)
- Środków bakteriobójczych (0,1–0,3%)
- Filtrów UV i antyutleniaczy (1–5%)
