Druga Awangarda
Druga Awangarda to termin odnoszący się do grup poetyckich i kierunków literackich, które działały w latach 30. XX wieku, a ich głównym ośrodkiem było czasopismo „Reflektor”.
Główne ośrodki i twórcy
Wśród najważniejszych ośrodków poezji tego nurtu wyróżniają się:
- Lublin – związany z Awangardą Lubelską i środowiskiem Józefa Czechowicza.
- Wilno – z grupą Żagary, w skład której wchodzili m.in. Teodor Bujnicki, Czesław Miłosz i Aleksander Rymkiewicz.
Postulaty i tematyka
Druga Awangarda krytykowała optymizm cywilizacyjny i racjonalizm, które charakteryzowały futurystów oraz Awangardę Krakowską. Poeci tego nurtu:
- kwestionowali tezy T. Peipera dotyczące rygoru konstrukcyjnego,
- postulowali lirykę wizjonerską i katastroficzną,
- przykładali dużą wagę do piękna pejzażu oraz tematów wiejskich, często poprzez pryzmat snu i marzeń.
Przedłużenie nurtu
Twórczość pokolenia Kolumbów, działającego w okresie okupacji niemieckiej (1939–1945), jest uważana za kontynuację idei Drugiej Awangardy. Wśród jego przedstawicieli znajdują się:
- K.K. Baczyński,
- T. Gajcy,
- A. Trzebiński,
- T. Borowski.
Kolumbowie również krytykowali poetykę Skamandra oraz Awangardy Krakowskiej, podkreślając odmienność swojego spojrzenia na sztukę i literaturę.
Kategorie
Druga Awangarda jest istotnym zjawiskiem w literaturze II Rzeczypospolitej i w historii polskich grup oraz ruchów poetyckich.
