„`html
Douglas TBD Devastator
Douglas TBD Devastator to amerykański pokładowy samolot torpedowo-bombowy, zaprojektowany przez Douglas Aircraft Company w 1934 roku. Prototyp oblatano 15 kwietnia 1935, a po wprowadzeniu poprawek, w maju 1937 roku rozpoczęto produkcję seryjną. Samolot został przyjęty do służby w US Navy jako Douglas TBD-1 Devastator.
Historia i produkcja
Do 1943 roku wyprodukowano 130 egzemplarzy tego samolotu. Pierwszą jednostką, która otrzymała TBD-1, była eskadra torpedowa VT-3 na lotniskowcu USS „Saratoga”. Wersja Douglas TBD-1A była przystosowana do operacji wodnych dzięki zastosowaniu pływaków.
Zastosowanie
Samoloty Douglas TBD-1 były używane na amerykańskich lotniskowcach, takich jak USS „Saratoga”, USS „Enterprise” oraz USS „Yorktown”. Z powodu niskiej prędkości, wkrótce po rozpoczęciu wojny na Pacyfiku stały się nieefektywne. Brały udział w bitwie na Morzu Koralowym, jednak po tym starciu rozpoczęto proces ich wymiany na nowocześniejsze maszyny Grummana, TBF Avenger. Po katastrofalnych stratach w bitwie pod Midway, Devastatory zostały całkowicie wycofane z użycia w US Navy.
Opis techniczny
- Typ: pokładowy samolot torpedowo-bombowy
- Konstrukcja: dolnopłat metalowy, podwozie chowane
- Załoga: 3 osoby (pilot, nawigator-bombardier, radiotelegrafista)
- Napęd: 1 × Pratt Whitney R-1830-64, moc 900 KM
- Wymiary: rozpiętość 15,25 m, długość 10,66 m, wysokość 4,37 m
- Masa: 2800 kg (własna), 4480 kg (startowa)
- Prędkość maksymalna: 335 km/h
- Pułap: 5900 m
- Zasięg: 1200 km
- Uzbrojenie: 2 karabiny Browning kal. 7,62 mm, 1 torpeda Mk. 13 lub 800 kg bomb
Podsumowanie
Douglas TBD Devastator był kluczowym samolotem w amerykańskim lotnictwie morskim w okresie przed II wojną światową, jednak szybko stracił swoje znaczenie na rzecz nowocześniejszych konstrukcji. Jego historia ilustruje rozwój technologii lotniczej oraz zmieniające się wymagania pola walki.
„`
