Douglas B-18 Bolo
Douglas B-18 Bolo był amerykańskim samolotem bombowym, używanym przez siły powietrzne USAAC oraz lotnictwo kanadyjskie w późnych latach 30. i na początku lat 40. Jego konstrukcja opierała się na cywilnym samolocie pasażerskim Douglas DC-2.
Historia i produkcja
W 1934 roku USAAC ogłosiło konkurs na nowy bombowiec, mający zastąpić Martin B-10. Wymagano, aby nowy samolot miał dwukrotnie większy zasięg i nośność. W 1935 roku na lotnisku Wright Field zaprezentowano trzy modele: Douglas DB-1, Boeing Model 299 (późniejszy B-17) oraz Martin Model 146. Ostatecznie wybrano DB-1, ze względu na jego sprawdzoną konstrukcję i niższą cenę. Produkcję samolotu rozpoczęto w styczniu 1936 roku, a nowa maszyna otrzymała oznaczenie B-18 Bolo.
Opis konstrukcji
DB-1 był zmodyfikowaną wersją DC-2, z powiększoną rozpiętością skrzydeł oraz zwiększonym przekrojem kadłuba. Zmiana polegała również na przekształceniu dolnopłatu w średniopłat. Uzbrojenie obronne składało się z trzech wieżyczek. Napęd stanowiły dwa silniki gwiazdowe Wright R-1820-45 o mocy startowej 930 KM.
Służba i modyfikacje
Do 1940 roku B-18 były głównymi bombowcami armii amerykańskiej, ale w 1942 roku zostały wycofane z pierwszej linii na rzecz B-17. Zmodyfikowane wersje B-18B, przystosowane do zadań patrolowych, były używane w rejonie Karaibów do poszukiwania okrętów podwodnych. Dwa egzemplarze przekazano lotnictwu Brazylii, a dwadzieścia trafiło do kanadyjskiego lotnictwa jako Douglas Digby Mark I.
Dane techniczne
- Typ: Samolot bombowy
- Producent: Douglas
- Data oblotu: 1935
- Wysokość: 4,00 m
- Rozpiętość: 27,30 m
- Długość: 17,60 m
- Masa startowa: 10 030 kg (normalna)
- Maksymalna prędkość: 346 km/h
- Pułap: 7 280 m
- Zasięg: 1 450 km (normalny)
- Uzbrojenie: 3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm, 2200 kg bomb
B-18 oraz jego wersje rozwojowe, takie jak Douglas B-23 Dragon, odegrały istotną rolę w historii lotnictwa bombowego w okresie II wojny światowej.
