Dominik Jan Rydulski
Dominik Jan Rydulski (ok. 1718 – 1795) był polskim duchownym katolickim, profesorem oraz ostatnim rektorem Akademii Zamojskiej. Pochodził z okolic Lublina i był synem Jakuba. Jego młodszy brat, Piotr, również był duchownym i profesorem teologii na Akademii Krakowskiej.
Kariera akademicka
Rydulski uzyskał stopień bakałarza na Uniwersytecie Krakowskim w 1741 roku. W 1743 zaczął nauczać gramatyki w kolonii Akademii Zamojskiej w Ołyce, a rok później otrzymał doktorat filozofii w Zamościu. W 1747 roku został wykładowcą Akademii Zamojskiej, gdzie uczył m.in. analogii, poetyki, retoryki, filozofii oraz prawa kanonicznego.
Od 1750 roku był kanonikiem kapituły zamojskiej, a w 1767 roku uzyskał tytuł doktora obojga praw. Rydulski kilkakrotnie pełnił funkcję rektora Akademii (1768–1769, 1772–1774, 1778–1781, 1783–1784) oraz był dziekanem Wydziału Filozoficznego i Wydziału Prawa. W trudnych czasach rozbiorowych, w 1773 roku spotkał się z cesarzem Józefem II, aby zabiegać o utrzymanie uczelni. Niestety, Akademia została ostatecznie zamknięta w 1784 roku.
Seminarium i inne inicjatywy
W 1759 roku doprowadził do wznowienia działalności Seminarium Zamojskiego, kształcącego kleryków dla diecezji chełmskiej, gdzie pełnił funkcję prefekta. Seminarium również zostało zlikwidowane w 1783 roku. Rydulski powołał także Sodalicję Mariańską dla studentów, która również nie przetrwała.
Twórczość
Dominik Rydulski był autorem wielu utworów poetyckich oraz prac filozoficznych i prawnych, w tym:
- Cidaris doctoralis (1744) – zbiór poezji z okazji doktoratu
- Sors fatalis (1749) – panegiryk żałobny po śmierci profesora Macieja Pawołowicza
- Conclusiones philosophicae ex universa logica et metaphysica (1752)
- Theses philosophicae (1753)
- Positiones juridicanonicae (1760) – prace z zakresu prawa kanonicznego
Swój księgozbiór przekazał kapitule zamojskiej.
Bibliografia
- Ludwik Grzebień, Dominik Rydulski, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXIII, 1992
