Domenico Alberti
Domenico Alberti (ur. ok. 1710 w Wenecji, zm. 14 października 1740 w Rzymie) był włoskim kompozytorem, klawesynistą i śpiewakiem, znanym z wpływu na rozwój muzyki stylu galant.
Innowacje muzyczne
Alberti spopularyzował akompaniament znany jako bas Albertiego, który polegał na specyficznym rozłożeniu akordu. Ten sposób akompaniamentu znalazł swoje miejsce w muzyce klawesynowej stylu galant, a później w muzyce fortepianowej klasycyzmu, będąc wykorzystywanym przez takich kompozytorów jak Haydn, Beethoven i Mozart.
Wykształcenie i kariera
Alberti uczył się śpiewu i kontrapunktu u Antonia Biffiego oraz Antonia Lottiego, u którego także studiował kompozycję. W ok. 1736 roku pracował dla ambasadora Wenecji, Pietra Andrei Capelli, podczas jego pobytu w Hiszpanii, a następnie dla markiza Giovanniego Carla Molinariego w Rzymie. W tym okresie powstały jego sonaty klawesynowe.
Publikacje
Niektóre z jego dzieł to:
- VIII sonate per cembalo, op. 1 (Londyn, 1748)
- XX sonate per cembalo di vari autori (Paryż, ok. 1758, 1760)
- Serenaty: Endimione i La Galatea (Wenecja, 1737)
- Salve regina
- Liczne arie, w tym opracowania tekstów z Temistocle i L’Olimpiade Metastasia
Struktura sonat
Sonaty Alberti mają dwuczęściową budowę, typową dla włoskich kompozytorów muzyki klawesynowej tamtych czasów. Pierwsza część jest w formie quasi-sonatowej, a druga ma charakter taneczny. Różnią się one głównie charakterem, a nie tempem.
