Dokument lokacyjny
Dokument lokacyjny jest aktem prawnym, który nadaje prawa lokacji miastu lub wsi, wyodrębniając je z terytorium państwa oraz odseparowując ich ludność od ogółu. Wydawany był przez monarchów lub panów feudalnych.
W przypadku lokacji przez monarchę, zasadźca otrzymywał jeden dokument. Natomiast przy lokacji przez pana feudalnego, wydawano dwa dokumenty: jeden jako immunitet od monarchy, a drugi jako umowę między panem a zasadźcą. W rezultacie wyróżniano miasta monarsze (książęce, królewskie) i prywatne.
Dokument lokacyjny zawierał przywileje dla wójta, którym zazwyczaj był zasadźca, oraz dla całej miejscowości, takie jak prawo do organizacji targów. Określano również dyspozycję gruntów, zazwyczaj przydzielając jednej rodzinie jeden łan, co zapewniało im możliwość utrzymania się z upraw.
Pierwsze miasta w Polsce uzyskiwały prawa miejskie na podstawie przepisów prawa magdeburskiego.
Bibliografia
- Historia gospodarcza Polski
- Historia prawa miejskiego
- Historia prawa wiejskiego
- Dokumenty
