Dok Pływający
Dok pływający to jednostka pływająca o konstrukcji pontonowej, zazwyczaj stalowej, o przekroju w kształcie litery „U”. Jego głównym przeznaczeniem jest wynoszenie innych jednostek pływających ponad poziom wody.
Historia
Wynalazek dok pływającego został stworzony w 1871 roku przez polskiego inżyniera Stanisława Janickiego. Podczas pobytu w Anglii Janicki próbował wprowadzić swoje rozwiązanie do produkcji, jednak napotkał trudności związane z brakiem czasu i inwestorów. Mimo to, w 1871 roku uzyskał angielski patent, a rok później opatentował swój wynalazek także w Stanach Zjednoczonych. Innowacja Janickiego była omawiana w ówczesnej prasie technicznej, w tym w angielskim czasopiśmie „Engineering” w sierpniu 1872 roku.
Zastosowanie
Operacja dokowania polega na zanurzeniu doku, co umożliwia wprowadzenie jednostki pływającej z pomocą holowników. Po umieszczeniu statku w doku, woda jest wypompowywana z jego komór, co pozwala na wyniesienie jednostki ponad wodę dzięki sile wyporu. Dok pływający ma otwartą konstrukcję ze ścianami bocznymi, co pozwala na unoszenie jednostek dłuższych od samego doku.
Dok pływający jest kluczowym elementem stoczni, szczególnie remontowych, umożliwiając:
- przegląd i naprawę kadłuba statku,
- konserwację podwodnych części, takich jak zawory denne i śruby napędowe,
- ochronę przed korozją elektrolityczną.
Ma również zastosowanie w stoczniach budujących nowe jednostki, gdy budowa w suchym doku jest niemożliwa. W takim przypadku elementy statku mogą być łączone na wodzie, często z wykorzystaniem doków pływających.
