„`html
Dezydery Szymkiewicz
Dezydery Szymkiewicz (1885-1948) był polskim botanikiem, który odegrał istotną rolę w rozwoju ekologii roślin w Polsce. Urodził się 1 czerwca 1885 roku we wsi Wilki na Litwie, a zmarł 15 maja 1948 roku w Krakowie.
Życiorys
Szymkiewicz rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej w 1902 roku, jednak w 1905 roku został relegowany za udział w strajku studenckim. Kontynuował naukę na uniwersytecie w Paryżu, gdzie studiował fizykę i biologię. W 1920 roku rozpoczął pracę w Katedrze Botaniki Systematycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierowanej przez Władysława Szafera. W 1923 roku uzyskał doktorat z botaniki.
W 1925 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie objął kierownictwo Katedry Botaniki Ogólnej i Fizjologii Roślin. Pełnił tę funkcję do 1939 roku, a w 1944 roku opuścił Lwów przed zajęciem miasta przez Armię Czerwoną. Po wojnie, w 1946 roku, objął Katedrę Ekologii Roślin i Klimatologii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz został dyrektorem Instytutu Badawczego Leśnictwa w Krakowie.
Osiągnięcia naukowe
Szymkiewicz był autorem pierwszego polskiego podręcznika ekologii roślin oraz dwuczęściowej Botaniki, uznawanej za pierwszy podręcznik botaniki na europejskim poziomie napisany przez polskiego autora. Jego badania koncentrowały się na:
- ekologii eksperymentalnej roślin
- klimatologii
- biometryce botanicznej
- geografii roślin
Był pierwszym badaczem w Polsce, który analizował wpływ klimatu na fizjologię roślin. W 1945 roku został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności.
Nagrody i odznaczenia
Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi w 1946 roku. Zmarł w 1948 roku i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Wybrane publikacje naukowe
- Badania biometryczne nad gatunkami rodzajów Senecio i Ligularia (1923)
- Botanika (1928)
- Ekologia roślin (1932)
- Szkice z geografii roślin (1935-1939)
Bibliografia
Biogramy uczonych polskich, Część II: Nauki biologiczne, Ossolineum, Wrocław 1985.
„`
